De tijd gaat snel als je het naar je zin hebt. Vandaag was alweer ons laatste schoolbezoek en deze keer waren wij te gast van de mytylschool Suriname.

Op het moment dat we aankwamen, was de vlaggenparade in volle gang. Daarna kwam er een busje aan die de laatste kinderen naar schol bracht. Dit busje had plaats voor 4 rolstoelleerlingen en liet meteen zien dat de veiligheidsnormen in Suriname anders zijn dan in Nederland. De rolstoelen werden in de bus gereden en met wat simpele spanbanden vastgezet. Later werd ons verteld dat dit busje het enige busje was voor de rolstoelleerlingen. Als het busje vol zat, konden ouders nog eigen vervoer naar de school regelen. Dit moest dan zelf betaald worden, wat voor vele ouders niet op te brengen was. Dan bleven de kinderen thuis zitten, afgesloten van de maatschappij.

Nadat het busje weg was, werden we meer dan hartelijk ontvangen door de schoolleider, mevrouw Meriam. Deze vrouw bestond uit één brok liefde voor haar kinderen.
Ze vertelde dat de school 64 leerlingen had. Zij werden begeleid door 10 leerkrachten en 4 assistenten. De meeste leerlingen hebben zowel een verstandelijke als lichamelijke beperking.

We werden rondgeleid door de school, we kwamen in alle klassen. We vonden dat de lokalen licht en ruim waren in vergelijking met de andere Surinaamse scholen die wij hebben bezocht. De leerlingen waren terughoudend en het was lastig om contact te krijgen. Op het moment dat mevrouw Meriam binnenstapte, lichtten de ogen van de kinderen op. De liefde komt duidelijk van twee kanten. Er werden heel wat knuffels en liefdesbrieven uitgedeeld.
Tijdens de rondleiding kwamen we ook langs de keuken die er prachtig uitzag. Er waren werkbladen op verschillende hoogtes, vriezers, fornuizen, koelkasten, magnetrons etc.
De school is aan deze mooie keuken gekomen doordat iemand voor de school mee heeft gedaan aan een ontwerpwedstrijd. Zo hebben ze geld gewonnen voor de bouw van de keuken, inclusief inventaris.

Tot slot kwamen we aan bij het leegstaande zwembad. Dit zwembad had vroeger wel dienst gedaan, maar door technische problemen staat het nu al een aantal jaar leeg. Er zijn wel plannen om het zwembad op te knappen. Het geld is beschikbaar, maar er zijn nog discussies over de gebruikers van het zwembad. Zo wil de geldschieter dat het zwembad alleen beschikbaar wordt voor de kinderen van de mytylschool en het naast gelegen revalidatiecentrum.

Het werd tijd om te gaan en op geheel eigen wijze nam mevrouw Meriam afscheid van iedereen, namelijk met een dikke brasa!!

Onze laatste middag zouden we doorbrengen in totale ontspanning. De Anton Resida school had als dank een middag bi de Cola Kreek georganiseerd. Dit is een recreatiegebied waar het water exact dezelfde kleur als cola heeft. Wanneer je in het water ligt, waan je jezelf in een colabadje!
Zonnen, zwemmen, boekje lezen, spelen in het water, puzzelen.....kortom relaxen!
De school zorgde voor heerlijke hapjes en maaltijden waar we van genoten hebben!

Een fijne middag om deze reis mee af te sluiten!